Het besluit is gevallen.
Tot op vandaag wisten we alleen maar dat we richting Azië wilden gaan, maar we hadden vele opties. Na nadenken, oriënteren en afwegen weten we welke kant we op gaan, en wanneer.
De kogel is dus door de kerk. Door de Kerk van de Nazarener om precies te zijn. Onze internationale kerk, vertegenwoordigd in ruim 250 landen, heeft één van de grootste hulpverleningsorganisaties ter wereld. Wij gaan meehelpen in Child Development Centers, projecten waarin dorpen, en dan vooral de kinderen, extra in de gaten gehouden worden en extra zorg krijgen. Corry, mijn vrouw, en ik, kunnen daarin meedoen, en dan gelijk medische zorg verlenen. Spreekuren houden in afgelegen dorpen, voor de armsten van de armsten in het land, op plekken waar zelden dokters komen.
We hopen in januari en begin februari (2010) in Bangladesh te zijn. De tweede helft van februari en maart helpen we mee in Sri Lanka. Wij zien het zitten, en de mensen daar ook. Maar er moet in de tussentijd nog een hoop geregeld worden: visa, huisvesting, vertalers, planning van onze werkzaamheden. Maar het wordt nu wel concreet.
