thuiskomst in Dhaka

Wat voelt het vertrouwd! Na een reis van ruim 24 uur zijn we aangekomen in het guesthouse in Dhaka. Erg moe en gaar, maar het voelt allemaal erg vertrouwd.


De reis begon met de trein naar Dusseldorf. Vandaar vlogen we naar Dubai. En vandaar naar Dhaka. In Dubai nogal oponthoud gehad, omdat 4 passagiers niet kwamen opdagen. En we hadden een vliegtuig vol met Bengalen, die niet zo goed snapten hoe het werkte met de stoelnummers en letters. Dus mensen zaten op de verkeerde plek, moesten weer verhuizen als er iemand kwam die wel op die stoel hoorde. En controleren wie er wel en niet binnen was, ging ook niet zo vlot. Maar ja, als wij de bordjes in het Bengaalse schrift zouden moeten volgen, zou er ook zo’n chaos ontstaan. Dus met een uur vertraging en na anderhalf uur wachten op onze bagage, konden we van het vliegveld in Dhaka af. Buiten werden we opgewacht door Nathan en Vanu, de eerste en tweede man van BNM, Bangladesh Nazarene Missions, de organisatie waar we te gast zijn.

Na het uitpakken en avondeten heb ik (Han) het niet zo lang uitgehouden. Ik ging even op bed liggen en viel in slaap. Vroeg naar bed dus.

Vanochtend zijn we rustig opgestart. Ons programma wordt nog in elkaar gezet. We gaan in ieder geval het grootste deel van de tijd naar de Khulna-regio, in het zuidwesten. Als het lukt gaan we ook nog kijken in het noorden, waar we vorig jaar geweest zijn. We krijgen mensen van het hoofdkantoor mee als begeleider en vertaler. We zien er naar uit. Ook de techniek moest geregeld worden: we zijn zojuist aangesloten op het draadloze netwerk van het hoofdkantoor. Ik met mijn laptop en de drie anderen met hun smartphones. En dan hebben we ineens verbinding met Nederland. Als je zo ver weg zit, realiseer je je weer hoe bijzonder dat eigenlijk is.

We vallen met ons neus in de boter. Vandaag is het afscheidsfeestje van één van de medewerkers. Zij gaat haar man achterna, die in Canada zit. Morgen is de jaarvergadering van BNM. Dan zullen werkers uit het hele land verslag doen van het deel waar zij verantwoordelijk zullen zijn. Wij zijn natuurlijk ook uitgenodigd. Dan krijgen we gelijk een beeld van wat er allemaal gebeurt binnen BNM. Ik hoop alleen wel dat we dan een vertaler bij ons hebben zitten, anders snappen we er nog steeds niks van. Waarschijnlijk overmorgen zullen we het binnenland in gaan. BNM is nu de slaapplaatsen aan het regelen.

Het is een beetje alsof we thuis komen. We herkennen de plek, en de mensen, en we weten hoe alles werkt. Dat merken we des te meer omdat het voor Sioe Dian en Laurens alles wel nieuw en anders is. Het is hier een echt andere wereld. Toch leven we allemaal op dezelfde aardbol. Het is goed om deze wereld ook met hun te delen en op deze manier ook met jullie.

Inpakken voor Bangladesh

We zijn aan het inpakken. Maar hoe krijgen we die 400 paar sokken mee?
Kijk maar.

tickets en visa

Na het besluit om te gaan hebben we allerlei papieren moeten regelen.
Allereerst hebben we de vliegtickets vastgelegd. Na wat zoekwerk bleken we 400 euro, per ticket(!), te kunnen besparen door te vertrekken vanuit Dusseldorf in plaats van vanaf Schiphol. Met zijn vieren is dat wel een ritje naar Duitsland waard. Dat gaan we dus doen. De tickets zijn besteld.
Vandaag hebben we besloten met de trein naar Dusseldorf te gaan. We stappen in Utrecht op de Internationale trein en stappen in Dusseldorf weer uit. Dan nog een lokale trein naar het vliegveld. Ook daarvoor hebben we de kaartjes.
Vandaag was ook de dag voor een bezoekje aan de ambassade om visa aan te vragen. Gisteravond had ik nog wat stress. De uitnodigingsbrieven waren nog niet per post aangekomen, maar ik had ze wel al per email in mijn bezit. Aangezien we in tijdnood dreigden te komen, wilde ik vandaag de visa aanvragen, dan maar met een printje van de digitale brieven. Wat baalde ik toen ik zag dat de resolutie van de digitale bestanden niet voldoende was om prints te maken, die acceptabel zouden zijn voor de ambassade. Dus de visa regelen moest toch later.
Ik heb gisteravond laat nog een mailtje gestuurd naar Bangladesh en het probleem verteld. Vanochtend vroeg bleek mijn mail al beantwoord: met nieuwe bestanden in een hogere resolutie. (Lang leve het tijdverschil!) Vandaag daarmee toch naar de ambassade. Laurens ging mee voor de gezelligheid. Die is vandaag dus voor het eerst op Bengaals grondgebied geweest.
De Bengaalse ambtenaar herkende mij nog van vorig jaar. Na een gezellig gesprekje over cricket, psychiaters, huisartsen en ideale partnercombinaties, bleek onze stapel papieren (16 formulieren, 12 pasfoto's en 4 paspoorten) in orde. Woensdag mogen we onze visa ophalen.
Alle papierwerk is onderweg. Nu wij nog... Nog negen nachtjes slapen

Opnieuw naar Bangladesh

Het is zo ver. We hebben de knoop doorgehakt en we gaan weer naar Bangladesh. We vertrekken op 29 januari en komen terug op 5 maart. Dit keer gaan onze dochter Sioe Dian en haar vriend Laurens ook mee.
We hadden er erg veel zin in, maar ivm gezondheidsproblemen in de familie, hadden we het besluit erg lang uitgesteld. Intussen zijn alle rode stoplichten verdwenen.
Vandaag ontvingen we een officiele uitnodiging uit Bangladesh, en hebben we onze tickets besteld. Hiermee kunnen we visa aanvragen. Nog veel geregel de komende twee weken dus.