thuiskomst in Dhaka

Wat voelt het vertrouwd! Na een reis van ruim 24 uur zijn we aangekomen in het guesthouse in Dhaka. Erg moe en gaar, maar het voelt allemaal erg vertrouwd.


De reis begon met de trein naar Dusseldorf. Vandaar vlogen we naar Dubai. En vandaar naar Dhaka. In Dubai nogal oponthoud gehad, omdat 4 passagiers niet kwamen opdagen. En we hadden een vliegtuig vol met Bengalen, die niet zo goed snapten hoe het werkte met de stoelnummers en letters. Dus mensen zaten op de verkeerde plek, moesten weer verhuizen als er iemand kwam die wel op die stoel hoorde. En controleren wie er wel en niet binnen was, ging ook niet zo vlot. Maar ja, als wij de bordjes in het Bengaalse schrift zouden moeten volgen, zou er ook zo’n chaos ontstaan. Dus met een uur vertraging en na anderhalf uur wachten op onze bagage, konden we van het vliegveld in Dhaka af. Buiten werden we opgewacht door Nathan en Vanu, de eerste en tweede man van BNM, Bangladesh Nazarene Missions, de organisatie waar we te gast zijn.

Na het uitpakken en avondeten heb ik (Han) het niet zo lang uitgehouden. Ik ging even op bed liggen en viel in slaap. Vroeg naar bed dus.

Vanochtend zijn we rustig opgestart. Ons programma wordt nog in elkaar gezet. We gaan in ieder geval het grootste deel van de tijd naar de Khulna-regio, in het zuidwesten. Als het lukt gaan we ook nog kijken in het noorden, waar we vorig jaar geweest zijn. We krijgen mensen van het hoofdkantoor mee als begeleider en vertaler. We zien er naar uit. Ook de techniek moest geregeld worden: we zijn zojuist aangesloten op het draadloze netwerk van het hoofdkantoor. Ik met mijn laptop en de drie anderen met hun smartphones. En dan hebben we ineens verbinding met Nederland. Als je zo ver weg zit, realiseer je je weer hoe bijzonder dat eigenlijk is.

We vallen met ons neus in de boter. Vandaag is het afscheidsfeestje van één van de medewerkers. Zij gaat haar man achterna, die in Canada zit. Morgen is de jaarvergadering van BNM. Dan zullen werkers uit het hele land verslag doen van het deel waar zij verantwoordelijk zullen zijn. Wij zijn natuurlijk ook uitgenodigd. Dan krijgen we gelijk een beeld van wat er allemaal gebeurt binnen BNM. Ik hoop alleen wel dat we dan een vertaler bij ons hebben zitten, anders snappen we er nog steeds niks van. Waarschijnlijk overmorgen zullen we het binnenland in gaan. BNM is nu de slaapplaatsen aan het regelen.

Het is een beetje alsof we thuis komen. We herkennen de plek, en de mensen, en we weten hoe alles werkt. Dat merken we des te meer omdat het voor Sioe Dian en Laurens alles wel nieuw en anders is. Het is hier een echt andere wereld. Toch leven we allemaal op dezelfde aardbol. Het is goed om deze wereld ook met hun te delen en op deze manier ook met jullie.