Een paar maanden geleden had ik Saskia naar de psycholoog verwezen. Na een periode met huwelijksproblemen, scheiding en verlies van haar werk, had ze moeite met haar draai te vinden in haar sterk veranderde leven.
En het leek haar goed om daar een keer met een psycholoog over te praten. Daar kon ik het wel mee eens zijn, en ik verwees Saskia. Toen was het nog 2013.
De psycholoog die Saskia had uitgekozen had een wachtlijst, maar daar wilde Saskia wel op wachten. Helaas was de wachtlijst zo lang, dat ze pas in 2014 aan de beurt was voor de intake, en toen begon de ellende ...
Vlak voor Saskia aan de beurt was, vroeg de psycholoog Saskia om bij de huisarts een nieuwe verwijzing te vragen. De regels waren namelijk aangepast en de verwijzing moest daar aan aangepast worden. Ze adviseerde Saskia een verwijzing te vragen voor gespecialiseerde geestelijke gezondheidszorg.
====
Per 1 januari 2014 zijn de regels in de basisverzekering voor verwijzing naar de geestelijke gezondheidszorg (GGZ), dus voor niet lichamelijke problemen, veranderd. De huisarts moet een (vermoedelijke) diagnose stellen en op grond daarvan verwijzen naar basis GGZ (eenvoudige problemen) of gespecialiseerde GGZ (complexere problemen).
Wat per 1 januari ook nieuw is, is dat de diagnose naar de zorgverzekeraar gaat! Die diagnose komt dus bij uw gegevens te staan. En laten we reëel zijn: die staat dus voor de rest van uw leven in uw dossiers. Daarbij komt ook nog dat onduidelijk is wat zorgverzekeraars met die informatie mogen en kunnen doen, aangezien zorgverzekeraars niet onder het wettelijk beroepsgeheim vallen.
====
Ik leg contact met Saskia, en leg haar de regels uit: voor een verwijzing naar gespecialiseerde GGZ moet je een psychiatrische diagnose opvoeren. Die heeft ze niet. En die wil ze ook niet in haar dossier hebben, voor de rest van haar leven.
De medische diagnose die bij Saskia's situatie hoort is "aanpassingsstoornis": ze heeft moeite met zich aan te passen aan de veranderde omstandigheden. En met die diagnose verwijs ik naar naar basis GGZ. Saskia is het daar helemaal mee eens.
De psycholoog die haar ziet, belt naar de praktijk en vraagt om een nieuwe verwijzing. Met een aangepaste, zwaardere diagnose: depressie. Ik ben enigszins verbaasd en bel de psycholoog terug: ze is het helemaal eens met mijn diagnose. Maar ja, vanwege de vergoeding... Voor de diagnose aanpassingsstoornis, kan ze helaas niks declareren bij de zorgverzekeraar. En dus de patiente niet begeleiden.
==
De GGZ hulpverlener, in dit geval de psycholoog, kan mede op basis van de verwijzing van de huisarts een bepaald bedrag declareren bij de zorgverzekeraar. De hoogte van dit bedrag is o.a. afhankelijk van de diagnose.
Deze regels kunnen er toe leiden dat de patiënt of psycholoog druk op de huisarts uitoefent om een zwaardere diagnose op te geven, dan in werkelijkheid aan de hand is. Dan krijgt de psycholoog meer geld, en de patiënt meer gesprekken vergoed.
Ook andere regels binnen de zorg, vragen om "toestemming" van de huisarts voor bepaalde vergoedingen. Omdat het voor de patiënt financiële gevolgen heeft, vraagt een voor de patiënt negatieve beslissing veel uitleg, en extra tijd en energie van de huisarts. Patiënten voelen zich benadeeld door de huisarts en hebben vaak het gevoel dat de huisarts "moeilijk doet". Natuurlijk is het aan de huisarts om niet voor de druk te bezwijken. Maar huisartsen zijn ook maar gewone mensen, hebben het druk, en een briefje schrijven is veel makkelijker dan de relatie met je patiënt onder druk zetten.
===
De psycholoog en ik praten over het dilemma: als Saskia geen zwaardere diagnose krijgt, kan ze niet door de psycholoog begeleid worden. De psychologische hulp zelf betalen is vanwege haar financiële situatie geen optie. Wel een zwaardere diagnose opvoeren is in feite fraude.
Gelukkig heb ik een goede relatie met Saskia, kan ik haar het verhaal goed uitleggen en zet het onze relatie niet onder druk. Wat ik kan aanbieden, is dat ik als huisarts Saskia zelf ga begeleiden. De huisarts valt gelukkig nog wel onder de basisverzekering. Zoals Saskia zullen er nog meer volgen. Daar zal ik me als huisarts aan aan moeten passen.
Huisarts, psycholoog, patiënt, soms hebben we allemaal last van onze eigen "aanpassingsstoornis".
En het leek haar goed om daar een keer met een psycholoog over te praten. Daar kon ik het wel mee eens zijn, en ik verwees Saskia. Toen was het nog 2013.
De psycholoog die Saskia had uitgekozen had een wachtlijst, maar daar wilde Saskia wel op wachten. Helaas was de wachtlijst zo lang, dat ze pas in 2014 aan de beurt was voor de intake, en toen begon de ellende ...
Vlak voor Saskia aan de beurt was, vroeg de psycholoog Saskia om bij de huisarts een nieuwe verwijzing te vragen. De regels waren namelijk aangepast en de verwijzing moest daar aan aangepast worden. Ze adviseerde Saskia een verwijzing te vragen voor gespecialiseerde geestelijke gezondheidszorg.
====
Per 1 januari 2014 zijn de regels in de basisverzekering voor verwijzing naar de geestelijke gezondheidszorg (GGZ), dus voor niet lichamelijke problemen, veranderd. De huisarts moet een (vermoedelijke) diagnose stellen en op grond daarvan verwijzen naar basis GGZ (eenvoudige problemen) of gespecialiseerde GGZ (complexere problemen).
Wat per 1 januari ook nieuw is, is dat de diagnose naar de zorgverzekeraar gaat! Die diagnose komt dus bij uw gegevens te staan. En laten we reëel zijn: die staat dus voor de rest van uw leven in uw dossiers. Daarbij komt ook nog dat onduidelijk is wat zorgverzekeraars met die informatie mogen en kunnen doen, aangezien zorgverzekeraars niet onder het wettelijk beroepsgeheim vallen.
====
Ik leg contact met Saskia, en leg haar de regels uit: voor een verwijzing naar gespecialiseerde GGZ moet je een psychiatrische diagnose opvoeren. Die heeft ze niet. En die wil ze ook niet in haar dossier hebben, voor de rest van haar leven.
De medische diagnose die bij Saskia's situatie hoort is "aanpassingsstoornis": ze heeft moeite met zich aan te passen aan de veranderde omstandigheden. En met die diagnose verwijs ik naar naar basis GGZ. Saskia is het daar helemaal mee eens.
De psycholoog die haar ziet, belt naar de praktijk en vraagt om een nieuwe verwijzing. Met een aangepaste, zwaardere diagnose: depressie. Ik ben enigszins verbaasd en bel de psycholoog terug: ze is het helemaal eens met mijn diagnose. Maar ja, vanwege de vergoeding... Voor de diagnose aanpassingsstoornis, kan ze helaas niks declareren bij de zorgverzekeraar. En dus de patiente niet begeleiden.
==
De GGZ hulpverlener, in dit geval de psycholoog, kan mede op basis van de verwijzing van de huisarts een bepaald bedrag declareren bij de zorgverzekeraar. De hoogte van dit bedrag is o.a. afhankelijk van de diagnose.
Deze regels kunnen er toe leiden dat de patiënt of psycholoog druk op de huisarts uitoefent om een zwaardere diagnose op te geven, dan in werkelijkheid aan de hand is. Dan krijgt de psycholoog meer geld, en de patiënt meer gesprekken vergoed.
Ook andere regels binnen de zorg, vragen om "toestemming" van de huisarts voor bepaalde vergoedingen. Omdat het voor de patiënt financiële gevolgen heeft, vraagt een voor de patiënt negatieve beslissing veel uitleg, en extra tijd en energie van de huisarts. Patiënten voelen zich benadeeld door de huisarts en hebben vaak het gevoel dat de huisarts "moeilijk doet". Natuurlijk is het aan de huisarts om niet voor de druk te bezwijken. Maar huisartsen zijn ook maar gewone mensen, hebben het druk, en een briefje schrijven is veel makkelijker dan de relatie met je patiënt onder druk zetten.
===
Gelukkig heb ik een goede relatie met Saskia, kan ik haar het verhaal goed uitleggen en zet het onze relatie niet onder druk. Wat ik kan aanbieden, is dat ik als huisarts Saskia zelf ga begeleiden. De huisarts valt gelukkig nog wel onder de basisverzekering. Zoals Saskia zullen er nog meer volgen. Daar zal ik me als huisarts aan aan moeten passen.
Huisarts, psycholoog, patiënt, soms hebben we allemaal last van onze eigen "aanpassingsstoornis".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten