Ik weet nog goed hoe onhandig we waren. Met twaalf medisch studenten oefenden we op elkaar het slaan van reflexen. Toen nog arts-assistent Van Gijn probeerde ons te leren hoe we uit de losse pols met de hamer konden slaan, maar dan moesten we natuurlijk wel het goede plekje raken. En de neppatiënt moest volledig ontspannen zijn, ondanks ons onhandige vastpakken van zijn been.
Vooral het slaan van de achillespees reflex was moeilijk. Terwijl mijn patiënt op de rug lag, moest ik zijn been optillen om bij de achillespees te kunnen. Met één hand/arm moest ik het been omhoog houden en de voet achterover trekken zodat de kuit en de achillespees onder spanning kwam. En dat allemaal op zo'n manier dat mijn patiënt ontspannen bleef. Met de andere hand moest ik dan uit de losse pols van beneden naar boven slaan, op het plekje waar de achillespees de meeste ruimte heeft.
Als het slaan van de achillespeesreflex lukt, gaat de voet, die je nog in je hand hebt, bewegen. Je mag het been natuurlijk niet laten vallen. Omdat deze reflex zo lastig uit te voeren was, leerden we alternatieve manieren: in buiklig, zittend op de knieën met de voeten over de rand, de patiënt laten hoesten tijdens de uitvoering ...
Nu enkele tientallen jaren later is het slaan van reflexen een routine, waar ik nauwelijks over hoef na te denken. Ook uit de losse pols sla ik in één keer raak, en armen en benen kan ik zo vasthouden en neerleggen, dat mensen vanzelf ontspannen.
De achillespeesreflex sla ik al ruim tien jaar routinematig op een heel andere manier. Collega Mauser, toen neuroloog, liet me deze methode op een nascholing zien, en hij is zo eenvoudig, dat dit mijn standaard is geworden.Nou kijken er niet vaak collega's mee, terwijl ik een achillespeesreflex sla. Maar als dat gebeurt, merk ik dat de meeste collega's deze methode nog niet kennen. En de verbazing over de eenvoud en de uitvoerbaarheid. Daarom wil ik hem hier delen.
Eenvoud is het kenmerk van het ware.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten