weer een cadeautje van boven

Als je predikant bent, moet je deze blog misschien maar overslaan. Of je moet je eerst heilig voornemen om niet jaloers te worden…

Toen we in het begin van ons verblijf in Sri Lanka ons schema bespraken, vroeg David (de NCM-coordinator alhier) of ik (Han) wel eens preekte. Tja, ik heb wel eens gepreekt, een stuk of 4 keer in 25 jaar tijd. Niet echt veel dus. Maar David vond dat genoeg om dan maar ook te preken, als ik hier in de kerk was. Dus hij zou er voor zorgen dat ik de eerste drie zondagen zou preken. En hij had er vast voor gezorgd dat ik de andere zondagen ook zou preken, als er niet wat vraagtekens in het schema hadden gezeten. Het voordeel van in een vreemd land zijn en rondtrekken, is dat je dan steeds in een andere kerk komt. Met 1 preek zou ik al die preekbeurten kunnen invullen. En toevallig was mijn laatste preek een paar maanden geleden in Nederland. Dus ik dacht dat ik die preek een beetje aan zou passen en gebruiken voor mijn preekbeurten. In ieder geval maakte ik me er geen zorgen om. Maar ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan als in Patana.

Mijn boodschap voor de kerkelijke gemeente in Patana was een echte preek. Een preek is voor mij een boodschap van God voor mensen. In de loop van de jaren heb ik een hoop geleerd over God, en daar wil ik best wat over vertellen. Dat zou ik het delen van ervaringen kunnen noemen, of onderwijs geven, maar geen preken. Bij een preek moet ik het gevoel krijgen dat God mij een boodschap geeft, die ik door moet geven aan een/de gemeente. Af en toe gebeurt dat. En meestal negeer ik dat gevoel. Niemand (behalve Corry) weet dat ik dat gevoel heb. En niemand vraagt me om te preken (zeker Corry niet). Ik heb het druk genoeg met andere dingen. Dus het is makkelijk om dat gevoel te negeren. Dat gevoel kan (soms jaren) wat sluimeren. Dan weet ik dat ik er wat mee moet. En in die gevallen gaat het gevoel pas weg als ik er echt een preek van maak, en ook een keer heb uitgesproken.

Ik lag afgelopen week lekker een middagdutje te doen, terwijl Corry op de computer aan het typen was. Tijdens dat middagdutje kreeg ik in een droom de preek die ik uit moest spreken. Het ging over cultuurverschillen in de Tamil en Nederlandse cultuur. Over dat je als Nederlander wel je best kon doen om op een Tamil te lijken, maar toch door de mand zou vallen. Dat je om een echte Tamil te zijn, opnieuw geboren zou moeten worden en opnieuw opgevoed in de Tamil cultuur. Zodat je niet vanuit je geleerde lessen, maar vanuit jezelf Tamil gewoontes en gedrag zou vertonen. En dat datzelfde ook geldt voor christen zijn. In die droom werd me ook duidelijk welk Bijbelgedeelte ik zou moeten gebruiken, Romeinen 5-8, eigenlijk een te lang stuk voor een preek. Maar ja, als God spreekt, wie ben ik dan om Hem tegen te spreken?

Ik had dus een (bijna) kant en klare preek, zomaar gekregen. Een preek die paste in de setting waarin we zaten. Hij was alleen te lang. Als ik mijn best zou doen zou ik de preek wel in 20 minuten kunnen doen. Maar met vertaling zou hij 2x zo lang duren. Maar ook daarvoor kwam een oplossing zonder dat ik daarnaar hoefde te zoeken. Pastor Kobu, de predikant van de gemeente in Patana, was ook op de training van afgelopen week, en vroeg of we even konden afstemmen over de dienst van zondag. Hij vroeg hoe lang ik zou preken. Dus ik vroeg wat ze gewend waren. Nou, we beginnen met "worship" (zingen en bidden) gedurende 1 uur en 10 minuten (!). En daarna bent u aan de beurt voor de preek. Meestal duurt de preek 20-30 minuten. Goed, zei ik, ik zorg er voor dat ik maximaal 30 minuten spreek, inclusief vertaling. Nee, nee, was het antwoord, u kunt 30 minuten spreken exclusief vertaling; en vervolgens draaide hij zich naar Corry met de vraag of zij ook nog wat in de dienst zou vertellen. We hoorden vervolgens dat de dienst normaliter 2 uur duurde. En als het een bijzondere dienst was, en onze komst maakte het duidelijk tot een bijzondere dienst, mocht het gerust nog een half uurtje uitlopen. Aan ons de taak om minimaal een uur vol te maken, en dat mocht uitlopen tot anderhalf uur. Dus in plaats van tijd tekort, had ik tijd over! Ik was blij dat ik Corry had om me te helpen.

Intussen is het hier zondagmiddag en zitten we op ons balkon van de warmte te genieten. Wij hebben het tweede gedeelte van de dienst op ons genomen. Ik heb gepreekt, en we hebben een lied met de kinderen gezongen (ja, die waren ook -zonder klagen- ruim 2 uur in de dienst, en hadden daarna nog zondagsschool), en verteld over ons leven hier, in Nederland en met God. We hebben een goede dienst gehad, en de ochtend ervaren als een cadeautje van God. En nu genieten we na op ons balkon. Bijzonder hoe we af en toe verwend worden van boven af.