kinderen naar school gaan tot 14.00 uur en dan eerst naar huis gaan,
konden we pas om 15.00 uur starten. Joseph en zijn staf hebben ons
opgehaald en omdat er nog tijd genoeg was heeft hij ons eerst naar het
strand gebracht. Hetgeen we daar zagen bezorgde ons weer kippenvel:
Allerlei puin op het strand en fundamenten van wat ooit huizen en gebouwen
waren geweest. Alsof het drama van de tsunami net was gebeurd. Er is veel
herbouwd maar (gelukkig) een stuk verder van de kust af. Echter het puin
en de resten van huizen is nog niet opgeruimd. We hoorden dat het water
een kilometer het land ingegaan is. En dat er van de 12.000 inwoners van
dit stadje 3.000 omgekomen zijn, waarvan het merendeel kinderen. De
tsunami was hier 's morgens om 8 uur en velen lagen nog te slapen. Als je
naar de prachtig blauwe oceaan kijkt, de wuivende palmbomen op het strand,
het goudgele zand en je probeert je voor te stellen wat er gebeurd is, dan
moet je wel even slikken. Aan de westkust hebben we een man gesproken die
behalve zijn broer zijn hele gezin en familie verloren heeft. Hij vertelde
dat veel mensen op het moment dat het water zich terugtrok bleven kijken
van verbazing en de vissen gingen pakken die op het drooggevallen zand
lagen te spartelen. Men had geen idee dat er een grote golf zou komen.
Na ons bezoek aan het strand zijn we naar het schoolgebouw gereden dat NCM
gebouwd heeft. Langzaam druppelden de kinderen binnen en na een uur van
organiseren en installeren konden we beginnen met het nakijken van de
kinderen. Op deze school alleen Moslim kinderen. De moslims zijn een
aparte bevolkingsgroep in Sri Lanka, naast de (boeddhistische) Singalezen
en (hindoe) Tamils, en langs de oostkust vind je veel plaatsen die
volledig moslim zijn, zo ook Kalmunai. Alle moeders kwamen mee en we zaten
in een piepklein hokje. Met 1 sari was een stukje van een klaslokaal voor
inkijk afgeschermd. De NCM werkers vonden eerst dat we niet konden vragen
dat de kinderen zich gedeeltelijk uit zouden kleden. In de moslimwereld
kon dat niet. Maar die opmerking hadden we al vaker gehoord, zonder dat
die echt waar bleek te zijn. En hoe kijk je kinderen na als ze van top tot
teen gekleed zijn? En wat bleek…het was totaal geen probleem. De moeders
begonnen al aan de kleren van de kinderen te trekken als ze in de ruimte
kwamen waar wij zaten. We zijn tot 20.00 uur 's avonds achter elkaar door
bezig geweest. Tussendoor verhuisd naar een andere ruimte waar licht was,
want om 18.30 uur is het hier echt donker.
Na afloop begrepen we dat er een maaltijd voor ons en de NCM werkers
gemaakt was. Aangezien wij de laatste dagen wat maag-darm klachten hadden,
wilden we eigenlijk niet eten. Maar we gingen wel mee en werden hartelijk
ontvangen in een moslim huis waar men apart eten gemaakt had voor ons dat
niet 'too spicy' was. Dus toch wat gegeten en het smaakte ons goed.
Joseph, de NCM coördinator werkt sinds de Tsunami hier in de omgeving en
heeft een goede relatie opgebouwd met de mensen hier. Geweldig om te zien
hoe verschillen wegvallen, er respect is voor elkaar en men elkaar helpt.
Zo hoort het…
Een dag later hoorden we van Joseph dat de mensen erg 'happy'waren met de
check up van de kinderen en zelf ook een check up wilden! Gezien de agenda
is dat niet mogelijk. Maar wel fijn om te horen dat men tevreden was.
Ons tweede CDC (gisteren) was 28 km verderop en over deze afstand hebben
we een uur gedaan. De hele kustweg is slecht. Er wordt volop gewerkt aan
de weg. Door de oorlog (een jaar geleden is hier gestreden) is er veel
schade aangericht. Veel hobbels en bobbels waardoor je maar langzaam kunt
rijden. Aangezien men nu wist dat je 120 kinderen niet in een uurtje
nakijkt, en dit team nu ook wist wat er nodig is, konden we wat eerder
starten. Alle kinderen die we hier zien hebben de tsunami en de oorlog
meegemaakt. Alhoewel we niet meer kunnen doen dan lichamelijk onderzoek en
kleine problemen behandelen voelt het goed om "iets" voor hen te kunnen
betekenen.
Om 20.00 uur waren we terug in ons hotel/guesthouse en hebben we een
uurtje later buiten 'noodles' gegeten. De temperatuur was inmiddels naar
een aangename hoogte gedaald. Men is hier niet gewend aan westerse
gasten, maar de hotelstaf doet er alles aan om ons ter wille te zijn. De
menukaart is niet uitgebreid en vermeldt uiteraard vooral Sri Lankaans
eten. Men vraagt aan ons wat we willen eten. Ons ontbijt wordt helemaal
op maat voor ons gemaakt. Veel trek hebben we niet door de warmte, maar
we doen ons best om goed te blijven drinken. Door de burgeroorlog zijn
de toeristen weggebleven van de oostkust, veel hotels hebben toen ook te
lijden gehad van bomaanslagen. Hopelijk komen de toeristen nu geleidelijk
aan weer terug. De vriendelijke mensen en de prachtige stranden, de hoge
temperatuur en het relaxte levenstempo, kunnen een bezoek aan de oostkust
tot een ware vakantie maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten