aankomst in Dhaka

De chaos op het vliegveld komt ons vertrouwd voor. Lange rijen met donkere mensen (meest mannen) voor de douane. Heel veel Bengaalse mannen werken in het Midden-Oosten als gastarbeider. En die komen met vliegtuigen vol tegelijk naar huis. Gelukkig is dat de rij voor de Bengalen zelf. Wij hebben al een visum en er is voor die mensen een aparte rij. We staan bijna vooraan. Ook hier veel bureaucratie en na 20 minuten de door ons ingevulde formulieren bekijken, mochten we Bangladesh binnen. De enige opmerking werd geplaatst naar Corry: “You are a nurse? Good!”


Helaas voor ons duurde het heel lang voor onze bagage op de band was. De douane had bij de andere rijen inmiddels zijn werk gedaan en langzaam maar zeker kwamen de Bengalen ook bij de band werd de ruimte die Han aan de band had steeds kleiner. De hoffelijkheid was ver te zoeken, zelfs niet (speciaal niet?) voor vrouwen. Na anderhalf uur een beetje duwen en trekken in de menigte kwam eindelijk onze tweede koffer op de band en konden we naar buiten.

Achter de schuifdeuren stond een mannetje met een groot bord “Dr. Han and Corry Tan. Netherlands”. Milton stond al die tijd al te wachten en vroeg zich zelfs af of hij ons gemist had. We waren alle drie blij om elkaar te zien.

Buiten stonden er nog meer mensen, die met hoge hekken en door agenten met fluitjes en bamboestokken van de parkeerplaats van het vliegveld werden afgehouden. Alleen met een speciaal kaartje mag je het vliegveldterrein op komen. Heel veel geschreeuw en getoeter. En dat kwam ons vertrouwd voor. We hebben hetzelfde in Nepal meegemaakt, alleen stonden daar geen hekken en vochten gelijk tien mannen om jouw bagage te mogen dragen. Hier werden we niet bestookt door dragers en taxichauffeurs, alleen door muggen. Dit is wel rustiger!

Milton had vervoer geregeld. En na 20 minuten rijden door mensenmenigtes, slalommend tussen riksja’s, over afwisselend asfaltwegen en blank staande onverharde wegen, kwamen we aan bij het guesthouse, tevens hoofdkantoor, van de Bangladesh Nazarene Missions. In deze wijk lijkt dit het enige gebouw dat af is. Buiten wordt druk gewerkt en is het een grote modderpoel. Binnen is het rustig en schoon. Onze kamer is ruim en comfortabel genoeg. Het water was koud, tot er een speciaal knopje voor bleek te zijn. Er zijn in twee kamers 15 schakelaars (en maar twee lampen per kamer), van ongeveer de helft weten we waar ze voor dienen. Het guesthouse heeft een kok. En aangezien we de enige gasten zijn, hebben we dus een privé-kok. We hebben heerlijk gegeten, en na een warme douche gingen we om half negen plaatselijke tijd slapen.