emotiekopen

Onze begeleidster van het hoofdkantoor in Dhaka zit al een paar dagen niet lekker in haar vel. Ze is een beetje verkouden, en laat duidelijk merken dat ze zielig is. En omdat zij de hoogste in rang is in dit autoriteitgevoelige land, vliegt iedereen om haar heen, terwijl zij zielig en depressief voor zich uit zit te staren en opdrachten zit te geven. Zelfs de kinderen in het guesthouse (van het van de plaatselijke staflid) lopen (letterlijk) op hun tenen. Gisteren dachten wij het tij te kunnen keren, door heel empathisch te doen. Han heeft in haar zere keel gekeken en ze kreeg een ibuprofen uit Nederland en werd vroeg naar bed gestuurd. Vanochtend was ze echter "echt" ziek. Koortsig, hoesten en een allergische uitslag, ws op de Nederlandse ibuprofen! En ze was natuurlijk nog zieliger. Omdat zij de enige is die een beetje Engels spreekt, konden wij haar niet thuis laten. Helaas zijn gevoelens besmettelijk. En vandaag was het hele team (daardoor?) erg passief en weinig opgewekt. De kinderen die werden onderzocht waren onrustig. En wij moesten voortdurend aanwijzingen geven en corrigeren om de organisatie goed te laten lopen. Terwijl dat de laatste tijd grotendeels vanzelf gaat.

Bovendien kwam er telefoon uit Dhaka. Wij moesten weten dat het in Nilphamary nog kouder is, dan in Birgonj. En het guesthouse hier kreeg opdracht om extra dekens voor ons mee te geven voor onze volgende plek. We wisten al dat het volgende guesthouse kleiner is (deze heeft 3 kamers). Wat we nog niet wisten is dat onze volgende logeerplek een golfplaten dak heeft. Dat betekent dat het tussen de muren en het dak gewoon open is, en de wind daar vrij spel heeft. Er is daar geen electriciteit, wel een generator. Het maakte onze dag er niet vrolijker op.

Terug in Birgonj hebben we onze hoogste in rang begeleidster met een antibioticum naar bed gestuurd (ze had nu een lichte longontsteking). En wij zijn met de lokale begeleidster gaan shoppen in het plaatselijke "winkelcentrum": een soort bazaar van kleine winkeltjes. Emotieshoppen heet dat in Nederland. We hadden wel een probleem: We hebben nauwelijks Bengaals geld. We hebben namelijk met BNM afgesproken dat zij alles voorschieten en dat wij aan het eind alles terugbetalen. We hadden wel voor 100 euro "zakgeld" opgenomen. Je weet tenslotte maar nooit. De helft daarvan hebben we gebruikt voor een schrijnend geval bij een van de kinderen. Corry had al een keer twee sjaals gekocht. We hadden dus nog geen 40 euro aan Bengaals geld. En er is hier in Birgonj geen bank, waar we geld kunnen opnemen of wisselen. Maar we wilden wel een stel warme kleren aanschaffen! We waren benieuwd of we die wel zouden kunnen vinden, en dan nog of we voldoende Bengaals geld daarvoor zouden hebben.

In een kwartier tijd hebben we drie dikkere truien en twee dunnere coltruien gescoord. Alles bij elkaar voor de ongelooflijke prijs van omgerekend 11 euro! We zitten nu opgewekt met onze nieuwe warme truien aan in ons guesthouse. Wat kan emotieshoppen soms lekker zijn.