Ons hele team is anders. In Birgonj werkten we met de lokale staf. Die bestaat hier in Nilphamary natuurlijk uit andere mensen. Onze begeleidster van het hoofdkantoor is terug naar Dhaka. Zij zou vervangen worden door Milton. Die zou echter pas twee dagen later arriveren. En onze chauffeur, tja, hoe zat het met onze chauffeur….
In Birgonj werden we elke dag naar onze werkplek gereden door Boslu, de chauffeur. De Toyota die we mee hadden gekregen werd door hem perfect bestuurd. We hielden weleens de adem in en soms verontschuldigde de chauffeur zich ook omdat het "net"goed was gegaan. Toch voelden we ons niet echt onveilig. Bovendien hadden we geen andere keus! We hebben heel wat uurtjes, met vier personen zittend op de achterbank, in de hobbelende auto doorgebracht. De stafmedewerker die ons geholpen heeft in Birgonj ging terug naar Dhaka maar het bleef, ook na herhaaldelijk navragen, voor ons onduidelijk of de chauffeur nog gewisseld zou gaan worden. We gingen er dus maar van uit dat het allemaal gewoon doorging zoals we inmiddels gewend waren. Na aankomst in Nilphamary, waar maar 1 gastenkamer is, vroegen we waar de chauffeur ging slapen. Het antwoord bleef onduidelijk. Echter nadat we hier een uurtje waren kwam Boslu heel blij naar ons toe met de mededeling: back Dakha! Oh je gaat terug naar Dakha, wat fijn voor je, kun je je familie weer zien. En wie komt er dan voor jou in de plaats? Car back Dakha! Hoezo de "car back to Dakha". Enfin, wat al snel duidelijk werd was dat we hier geen auto en chauffeur meer hadden. Maar hoe gaan we dan de CDC's en self-help-groups bezoeken? By motorcycle!!!!! Ik moest even slikken om die informatie te verwerken, want de laatste 20 minuten hadden we alleen maar door ruw los zand gereden en hoe zou dat ooit moeten gaan lukken met een motor(fiets). En…Han heeft een motor maar ik heb nog nooit achterop gezeten, want ik heb tot nu toe nog nooit genoeg moed daarvoor gehad. Tien jaar geleden in Nepal wel af en toe zelf scooter gereden en zelfs een keer achterop bij Mariet Brandsma op de motor gezeten, maar daar is het bij gebleven. Han heeft bedacht dat ik het maar geen motoren, maar brommers moet noemen. Klinkt gelijk minder eng. (Voor de kenners: we rijden hier op 1-cilinder 100cc Honda's).
Intussen heb ik 2 ritten achterop de motor, o nee brommer, achter de rug en ik moet zeggen: het viel reuze mee. Gezien de zandwegen kun je niet hard rijden. Zonder helm achterop gestapt (wel verplicht hier, maar niemand doet dat) en af en toe met m'n ogen dicht maar het was niet eng. Dus vandaag stapte ik achterop alsof ik nog nooit anders gedaan had. Of ik in Nederland nu ook achterop de motor durf…..? En ik weet ook nog niet hoe het zal zijn om op drukkere wegen te rijden want hier in de omgeving is nauwelijks verkeer. Heel soms kom je iemand op de fiets tegen en voor de rest alleen voetgangers, kippen en geiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten